{"id":36875,"date":"2022-10-14T16:45:52","date_gmt":"2022-10-14T16:45:52","guid":{"rendered":"https:\/\/lovemyfamilymag.com\/family-adopts-a-strange-looking-dog-but-vet-calls-the-cops-when-he-sees-it\/"},"modified":"2022-12-12T10:34:55","modified_gmt":"2022-12-12T10:34:55","slug":"familie-adopteert-een-rare-hond-maar-dierenarts-belt-de-politie-als-hij-hem-ziet","status":"publish","type":"post","link":"https:\/\/lovemyfamilymag.com\/nl\/familie-adopteert-een-rare-hond-maar-dierenarts-belt-de-politie-als-hij-hem-ziet\/","title":{"rendered":"Familie Adopteert een Rare “Hond”, Maar Dierenarts Belt de Politie als Hij Hem Ziet"},"content":{"rendered":"\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Angelo was gelukkig, denkend dat het huisdier dat hij zojuist mee naar huis had genomen een gewone pitbull was. Wist hij de waarheid maar. Het dier was rond de 3 weken in zijn huis en toch wist hij niet dat er iets anders aan de hand was. Dat kwam pas toen ze de dierenarts bezochten en Angelo de realiteit onder ogen moest zien.<\/p>\n\n\n\n

Hij had zich ernstig vergist en had dit dier niet moeten adopteren.<\/p>\n\n\n\n

Wat was er aan de hand?<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Angelo snapte niet wat er aan de hand was. Er werd geen woord tegen hem gezegd toen de dierenarts de hond naar een andere kamer droeg. Wat was er aan de hand? Het enige wat hij had gedaan was Tijger naar de dierenarts brengen voor een maagcontrole. Maar er hing een vreemde spanning in de lucht, alsof er iets anders aan de hand was en hij daar buiten gelaten werd.<\/p>\n\n\n\n\n\n\n\n

Iemand had de politie gebeld<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Na 10 minuten kwam de dierenarts zonder Tijger terug in de wachtkamer. Angelo had de dierenarts niet eens kunnen vragen wat er aan de hand was, voordat hij hoorde dat de politie was gebeld en op weg was naar de kliniek. Angelo luisterde met grote vraagtekens op zijn hoofd naar dit feit. Hij bleef zich afvragen wat er aan de hand was, maar had geen enkel idee.<\/p>\n\n\n\n

Wat een na\u00efviteit…<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Angelo vroeg of zijn hond aan hem teruggegeven kon worden, maar de dierenarts begon de situatie uit te leggen en toen begreep hij het. Hoe na\u00efef kon hij geweest zijn? Maar hij was nog steeds bezorgd over Tijger. Waarom moest de politie erbij betrokken worden en was dat de laatste keer dat hij zijn lieve hond zou zien?<\/p>\n\n\n\n\n\n\n\n

Zijn gewenste hond<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Zodra Angelo’s ogen die van de grote zwarte hond ontmoetten, was hij ervan overtuigd dat dit zijn felbegeerde hond was. Het was niet zoals de schattige kleine hondjes waarvoor Tania, zijn vrouw, hem op pad had gestuurd. Hij wilde een hond die zijn mannelijkheid liet zien en dit leek de perfecte match.<\/p>\n\n\n\n

Een vreemd patroon<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Angelo gaf toe dat hij nog nooit een hondenras zoals deze was tegengekomen. Hij wist niet eens welk ras deze hond had. Hij vond echter wel dat het zeker leek op een soort pitbull. Hij twijfelde echter vanwege de patronen op de vacht van het dier. Voor Angelo was het anders en gaaf.<\/p>\n\n\n\n\n\n\n\n

Nooit eerder vertoond ras<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Maar nu hij erover nadacht, wist hij iets van alle verschillende hondenrassen en hun afstammelingen. Bij een gesprek met een medewerker van het hondenasiel kreeg hij alleen maar dubbelzinnige antwoorden. Het was hem niet erg duidelijk, maar het maakte ook niet zoveel uit. Er waren andere dingen waar hij aan moest denken.<\/p>\n\n\n\n

Zijn vrouw overtuigen<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Zijn grootste zorg was Tania, zijn vrouw, ervan te overtuigen dat deze hond perfect was voor hun gezin. De enige argumenten die hij had, waren de woorden van de medewerkster. Het waren vage dingen waarin stond dat de hond heel lief was en goed met kinderen kon omgaan. Hopelijk zou dat genoeg zijn om haar tot rede te brengen.<\/p>\n\n\n\n\n\n\n\n

Het proces afronden<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Die middag sloot Angelo het adoptieproces af. Hoewel het asiel erg gesteld leek op de hond, leken ze ook enthousiast dat ze een thuis voor hem hadden gevonden. Hun reden was dat de hond daar al een lange tijd had doorgebracht, vooral gezien zijn uniekheid.<\/p>\n\n\n\n

Maar was dat wel de waarheid?<\/p>\n\n\n\n

Op naar huis<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Op weg naar huis begon Angelo zich af te vragen of hij wel de juiste keuze had gemaakt. De hond, die al Tijger heette, was zo groot dat de kinderen bang voor hem zouden zijn. Op datzelfde moment legde de hond zijn kop op de schoot van zijn nieuwe baasje. Angelo’s twijfels verdwenen even snel als ze waren opgekomen.<\/p>\n\n\n\n\n\n\n\n

Een beetje onwerkelijk, nietwaar<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Angelo was zo blij met zijn keuze dat het voelde alsof hij net de loterij had gewonnen! Het voelde alsof hij hoe dan ook een geweldige deal kreeg. Aan de ene kant had de hond een stoer uiterlijk. Aan de andere kant was hij heel lief en zachtaardig. Dat is wat zijn vrouw en kinderen wilden in een hond.<\/p>\n\n\n\n

Maar het was nogal surrealistisch, nietwaar?<\/p>\n\n\n\n

Thuis komen<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Toen hij zijn oprit opreed en uit zijn auto kwam, had hij het gevoel dat Tania niet wist wat ze zag toen ze door het raam heen keek. Hij pauzeerde even en hielp toen Tijger uit de auto. Hij kon zien dat ze erg boos was, maar dat had hij voorzien. Gelukkig had hij een onverwachte bron van steun.<\/p>\n\n\n\n\n\n\n\n

Pure vreugde<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Net toen Angelo op het punt stond de deur te openen, zag hij zijn kinderen, Andre en Cindy in de deuropening staan. Ze waren uitzinnig! Ze begonnen de hond te aaien zonder zich in te houden en Tijger genoot duidelijk van elk beetje aandacht dat hij kreeg. Hij kwispelde met zijn staart en leek ontspannen en zelfs gelukkig. Ze konden zien dat hij klaar was om lid van het gezin te worden.<\/p>\n\n\n\n

De hond een knuffel geven<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Hoewel Tijger enthousiast was, leek hij zich in te houden om het niet te laten zien. Tania stapte de gang in om te zien hoe haar kinderen de enorme enge reus een dikke knuffel gaven. In ruil daarvoor gaf Tijger hen een paar likken. Angelo kon zijn lach niet meer inhouden. Hier was alles waar hij naar uitkeek.<\/p>\n\n\n\n\n\n\n\n

Het waarnemen van een vreemd iets<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Nadat ze dit had meegemaakt, verdween haar woede, maar ze zou op geen enkele manier haar waakzaamheid laten verslappen wat betreft het nieuwste lid van de familie. Ze zou ervoor zorgen dat ze elke subtiele verandering of gedrag opving. Niet lang daarna begon Tania in de weken die volgden een aantal vreemde dingen aan de hond op te merken..<\/p>\n\n\n\n

Hele lieve en vriendelijke hond<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

E\u00e9n ding viel Tania als eerste op: hoe aardig en vriendelijk Tijger met mensen omging. Hun leeftijd maakte geen verschil, evenmin als hun reactie toen ze hem zagen. Een flink aantal schrok zodra ze hem zagen staan. Ze zag hoe hij het geweldig deed met mensen en hoe hij het slecht deed met zijn soortgenoten.<\/p>\n\n\n\n\n\n\n\n

Beschermend zijn<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Er waren momenten dat Tijger erg agressief en defensief werd bij het zien van honden zo groot als hij of groter. Hij viel ze niet aan of zo, maar zijn tanden waren altijd ontbloot en hij hield ze altijd in de gaten. Zijn houding liet zien dat hij een gevecht verwachtte en op alles voorbereid was.<\/p>\n\n\n\n

Hysterisch gedrag<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Tania was ervan overtuigd dat Tijger op elk van die honden los zou kunnen gaan als ze naar hem toe zouden komen. Zijn houding en de manier waarop zijn stemming om hen heen veranderde, lieten zien dat hij niet zou aarzelen om een gevecht aan te gaan als het zover zou komen. In de korte tijd die de hond in hun huis had doorgebracht, had Angelo al bijna zoiets meegemaakt.\u00a0<\/p>\n\n\n\n\n\n\n\n

Hondengevecht<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Angelo was op een speelveld voor honden en zag een Duitse Herder. Hij wist zeker dat ze in een vechtpartij terecht gingen raken en besloot Tijger aan zijn zijde te houden. De situatie escaleerde toen hij en Tijger dichterbij kwamen. Gelukkig hadden de twee honden zeer sterke riemen om. Maar Angelo en de eigenaar van de Duitse herder moesten veel moeite doen om hun honden uit elkaar te houden.<\/p>\n\n\n\n

Het eten van verboden voorwerpen<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Terug naar de eigenaardigheden waarvan Tania in de eerste week achter kwam. Er vond nog een voorval plaats met Tijger dat uiteindelijk veel voor de familie betekende. Tijger at altijd dingen die hij niet mocht eten. Mensen zouden zeggen dat het normaal is dat honden op dingen kauwen, maar dit was anders. Dit veranderde veel in korte tijd binnen het gezin.<\/p>\n\n\n\n\n\n\n\n

Een afname van de gezondheid<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Meestal was het niet erg, omdat Tijger er een beetje ziek van werd. De ziekte verdween meestal na enkele dagen en de hond was weer normaal. Er was echter een dag dat hij iets at wat hij niet had moeten eten en er was een aanzienlijke achteruitgang in zijn gezondheid. Dit deed de familie schrikken, want zo erg was het nog nooit geworden.<\/p>\n\n\n\n

Snel actie ondernemen<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Zijn familie had geen flauw idee van wat hij gegeten had. Het enige wat ze meteen wisten was dat hij niet uit zichzelf beter ging worden. Het zag er niet naar uit dat Tijger zonder de juiste hulp zou herstellen. Daarom nam Angelo onmiddellijk contact op met de dierenarts om een spoedafspraak te maken.<\/p>\n\n\n\n\n\n\n\n

Een familie lid<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Hoewel de hond slechts 3 weken bij hen had gewoond, was hij een deel van het gezin geworden. Hij was nu een hecht familielid waarvan ze zich niet konden voorstellen hem te verliezen. De mogelijkheid van verlies was echter een optie en het zou te wijten zijn aan de vreemde ziekte.<\/p>\n\n\n\n

Spijt<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Dit bezoek aan de dierenarts zou voor altijd in Angelo’s geheugen gegrift blijven. Hij ging alleen en liet Tania achter om bij de kinderen te blijven, maar achteraf had hij gewild dat hij niet alleen was gegaan. Hij wist niet hoe schrijnend deze ervaring zou zijn.<\/p>\n\n\n\n

Tijgers toestand werd met de minuut erger. Je kon aan hem zien hoe zwaar hij het had.<\/p>\n\n\n\n\n\n\n\n

De aankomst bij de dierenarts<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Toen Angelo bij de dierenarts kwam, moest hij wat geduld hebben voordat ze hem konden verzorgen. Hij had een afspraak gemaakt, maar het was een vrij drukke dag voor de kliniek, dus het ging wat langzaam. Angelo ging zitten, nerveus wachtend tot ze hem kwamen helpen.<\/p>\n\n\n\n

Alle aandacht<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Terwijl ze wachtten, zag Angelo dat de mensen van de kliniek hun aandacht op Tijger gevestigd hadden. Hij was eraan gewend geraakt door de patroon op de vacht die zijn hond had. Even later had hij genoeg van mensen die foto’s maakten. Ze werden te opdringerig. Maar dat was nog maar het begin. Er zouden er nog meer komen.<\/p>\n\n\n\n\n\n\n\n

Tijger bekijken<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Hoe meer tijd er verstreek terwijl Angelo met Tijger wachtte, hoe meer aandacht ze trokken. Allemaal wilden ze de hond van dichtbij bekijken en een foto van hem maken. Ze hadden ook nog nooit een hond met zulke patronen op zijn vacht gezien. Angelo voelde zich een beetje verstrikt in de menigte en hoopte dat ze allemaal snel weg zouden gaan.<\/p>\n\n\n\n

Angelo in nood<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Het was meestal geen probleem als mensen Angelo vragen stelden over de hond. Er zijn gewoon sommige dagen dat je geen zin hebt om met vreemde mensen te praten. Was vandaag zo’n dag. De gezondheid van zijn hond bezorgde hem stress en hij was er niet klaar voor om vragen van willekeurige mensen te beantwoorden.<\/p>\n\n\n\n\n\n\n\n

Alle aandacht op hen<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Het duurde even voor hij aan de beurt was en er waren net meer mensen binnengekomen. De mensen begonnen zich rond hem en de hond te verzamelen. Ze waren allemaal zo ge\u00efntrigeerd en nieuwsgierig naar Tijger, dat ze bijna vergaten dat ze zieke huisdieren bij zich hadden. Iedereen was benieuwd naar deze wonderhond.<\/p>\n\n\n\n

Een oplossing vinden<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Angelo had er genoeg van en liep naar de balie om te weten of ze meteen geholpen konden worden. Dat alle ogen op hem gericht waren hielp Tijger ook niet, want hij zag er gestrest uit. Angelo had medelijden met hem, want de hond verloor elke minuut meer kracht.<\/p>\n\n\n\n\n\n\n\n

Hulp bieden aan Tijger en Angelo<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Helaas konden ze niet meteen worden geholpen omdat er te veel werk was voor de dierenarts, vooral een nogal uitdagende operatie. Maar het baliepersoneel begreep dat de omgeving voor hen niet bevorderlijk was voor Tijgers gezondheid. Ze had een tijdje toegekeken hoe andere mensen Angelo steeds lastig vielen met vragen. Ze leidde hen naar een ander kantoor om rustig alleen te wachten.<\/p>\n\n\n\n

Meer hulp<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Een jonge studente in opleiding kwam het kantoor binnen om hen te zien en Tijgers klacht te noteren. Dit was om haar te laten nadenken over mogelijke oorzaken van de ziekte of wat het eigenlijk was, en om een oplossing te vinden. Ze probeerde ook de zaak te bespoedigen voor de dierenarts.<\/p>\n\n\n\n\n\n\n\n

Oorzaak en behandeling<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Nadat Angelo had uitgelegd dat Tijger hevige maagpijn leek te hebben, leidde de stagiair af dat het hoogstwaarschijnlijk kwam door iets dat hij had opgegeten en niet verteerbaar was. De oplossing zou waarschijnlijk een kleine operatie zijn.<\/p>\n\n\n\n

Angelo was opgelucht en dacht dat ze snel weer naar huis konden gaan. Maar het ging niet zoals hij had gedacht.<\/p>\n\n\n\n

Het zien van de vreemde verschijning<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Net als degenen in de wachtkamer hadden opgemerkt, werd de aandacht van de stagiaire getrokken naar het unieke uiterlijk van de hond in plaats van naar het eigenlijke probleem. Maar in tegenstelling tot de menigte in de andere zaal hield ze haar observatie voor zich. Tenminste, voorlopig. Er waren andere dingen te doen en ze kon haar vragen later stellen.<\/p>\n\n\n\n\n\n\n\n

Op naar de dierenarts<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Vijf minuten later kwam de dierenarts de lege kamer binnen om Angelo en zijn hond te bekijken. Het was duidelijk dat hij uitgeput was. Zijn gezicht en zijn wallen lieten dit duidelijk zien, ook al probeerde hij er stralend uit te zien. Op de mouwen van zijn witte jas zaten wat spetters bloed. Er kwam een raar onderbuikgevoel in Angelo naar boven.<\/p>\n\n\n\n

Angelo werd bang<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Hij had duidelijk geen tijd gehad om uit die kleren te komen en uit te rusten na de operatie. Waarschijnlijk was hij door de stagiaire of receptioniste ingelicht over de vreemd uitziende hond die verzorging nodig had. Angelo voelde duidelijk dat Tijger de prioriteit over anderen kreeg, maar hij was bang dat er iets kon zijn dat het waard was om bang voor te zijn.<\/p>\n\n\n\n\n\n\n\n

De dierenarts was stil<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

De dierenarts was stil en dat maakte het lege kantoor nog ongemakkelijker. Hij hield zich bezig met het doornemen van wat zijn stagiair had opgeschreven en ook met het scherp inspecteren van de hond. Het leek er echter op dat hij een complete controle deed en niet alleen de aandachtspunten die zijn stagiair had opgesomd. Hij keek van aantekeningen naar hond en van hond naar aantekeningen.<\/p>\n\n\n\n

Angelo moest geduldig worden<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Nadat de dierenarts de controle had afgerond, moest Angelo in de wachtzaal wachten, zodat ze zijn hond konden opereren. Ze lieten hem weten dat ze alleen maar wilden weten wat er in zijn maag zat. Ze zeiden ook dat Tijger voor korte tijd wat verdoving zou krijgen en dat Angelo niets te vrezen had.<\/p>\n\n\n\n

Angelo was nerveus na dit alles gehoord te hebben, maar de dierenarts slaagde er in om hem op zijn gemak te laten voelen.<\/p>\n\n\n\n\n\n\n\n

The operatie was simpel<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Volgens de dierenarts was de procedure vrij eenvoudig. Het was niet meer op \u00e9\u00e9n hand te tellen hoe vaak hij deze operatie al niet gedaan had. Dit zou een koud kunstje zijn. Angelo hoefde zich geen zorgen te maken. Maar eigenlijk had Angelo iets anders hebben om zich zorgen over te maken. Zijn leven stond op het punt om totaal te veranderen…<\/p>\n\n\n\n

De politie<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Twintig minuten later riep de receptioniste zijn naam. Hij liep naar de balie en op dat moment kwamen er twee agenten de kliniek binnen. Hij vroeg zich af waarom dit zou zijn, maar dacht er niet teveel van. Tijger was belangrijker dan alle commotie die op dit moment gaande was. Pas toen de dierenarts alleen naar buiten kwam zonder zijn hond, gingen de belletjes rinkelen. Waar was Tijger?<\/p>\n\n\n\n\n\n\n\n

Ze waren door de dierenarts gebeld<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

De dierenarts wees de agenten naar Angelo en zei dat hij dat was. Angelo was in de war en keek om of het iemand anders was naar wie de dierenarts verwees. Maar de agenten kwamen op hem af. Op dat moment begon de dierenarts uit te leggen waarom hij de politie had gebeld.<\/p>\n\n\n\n

Vragen, vragen\u2026<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Voordat de dierenarts uitleg kon geven, waren de politieagenten al begonnen met het ondervragen van Angelo. Hij raakte in paniek en vroeg zich af wat er in hemelsnaam aan de hand was. Hij bracht zijn hond hier voor medische hulp. Hij wilde hem gewoon meenemen en terug naar huis gaan. Maar zo ging het niet.<\/p>\n\n\n\n\n\n\n\n

Angelo wordt boos<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Angelo raakte erg overstuur. Hij weigerde in te gaan op vragen over Tijger. Hij was benieuwd hoe de operatie was verlopen en wilde zijn hond weer zien. Hij wendde zich tot de dierenarts en schreeuwde, eisend te weten waarom de agenten er waren. Op dat moment begonnen ze uitleg te geven.<\/p>\n\n\n\n

De strepen van Tijger<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

In tegenstelling tot wat Angelo en zijn familie dachten, waren de strepen op Tijgers vacht geen pigmentprobleem. Ze waren op geen enkele manier natuurlijk. Zijn huid was daar gescheurd en was in de loop der tijd genezen. De hond had een vreselijke lijdensweg afgelegd voordat Angelo hem vond en adopteerde.<\/p>\n\n\n\n\n\n\n\n

Wie heeft dit gedaan?<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

De politie had veel meldingen gekregen over Tijger, dus kwamen ze op zoek naar de dierenarts. Er waren maar weinig mensen ooit getuige geweest van gevallen van geweld tegen dieren en hadden dat zonder aarzelen gemeld. De dierenarts had de politie gebeld nadat hij Tijger had herkend. Ze gaven Angelo de schuld van de mishandeling, maar Angelo vertelde hen waar hij de hond had geadopteerd; het asiel.<\/p>\n\n\n\n

Angelo was erg overstuur<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Na het horen wat de agenten hem zojuist vertelden, was Angelo erg van streek. Hij vroeg zich af hoe hij zo na\u00efef geweest was, om te geloven dat de strepen niet veroorzaakt waren door een onnatuurlijk middel. Bedenken dat zijn hond van alles meegemaakt moet hebben, barste Angelo in tranen uit. Hij kon zijn oren niet geloven. Arme Tijger…<\/p>\n\n\n\n\n\n\n\n

Tijger adopteren<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Angelo dacht dat het aan zijn onwetendheid over honden lag, en voelde zich erg schuldig. Hij was boos op zichzelf omdat hij niet snel nadacht en de dingen niet goed onderzocht had. Hij had de hond niet zomaar moeten adopteren zonder hem eerst naar de politie te brengen, zodat die het onderzoek naar de dader kon beginnen. Gelukkig konden ze dat nog doen.<\/p>\n\n\n\n

Meer inwendige schade gevonden<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Terwijl dit alles gaande was, werd Tijger daadwerkelijk geopereerd en kwamen ze erachter dat hij inwendige verwondingen opgelopen had, als gevolg van de mishandeling jaren geleden. Angelo was heet van woede en sprak openlijk zijn verwondering uit over wie een hond nou zo kon behandelen.<\/p>\n\n\n\n\n\n\n\n

Tijger weer gezond maken<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Gelukkig werd Tijger, met behulp van de expertise van de dierenarts, weer helemaal gezond. Zijn familie hield hem goed in de gaten en waakte over zijn welzijn. Angelo bleef hem elke twee tot drie maanden voor controle brengen. Maar hij bleef het goed doen, mits Angelo ervoor zorgde dat hij geen rare dingen at.<\/p>\n\n\n\n

De politie pakt de dader op<\/h3>\n\n\n\n
\"\"<\/figure>\n\n\n\n

Uiteindelijk kon de politie de fokker opsporen die verantwoordelijk was voor de mishandeling. Toen ze bewijs verzameld hadden dat de man dat ook bij andere pitbulls had gedaan, arresteerden en klaagden ze hem aan. Sterker nog, hij zou nooit meer een andere hond pijn kunnen doen.<\/p>\n\n\n\n

Dit is een puur fictief verhaal en is gemaakt om te vermaken. Alle personages en voorvallen zijn verzinsels van de schrijver. De toegevoegde afbeeldingen zijn alleen ter illustratie.<\/p>\n","protected":false},"excerpt":{"rendered":"

Angelo was gelukkig, denkend dat het huisdier dat hij zojuist mee naar huis had genomen een gewone pitbull was. Wist hij de waarheid maar. Het dier was rond de 3 weken in zijn huis en toch wist hij niet dat er iets anders aan de hand was. Dat kwam pas toen ze de dierenarts bezochten […]<\/p>\n","protected":false},"author":4,"featured_media":36853,"comment_status":"closed","ping_status":"closed","sticky":false,"template":"","format":"standard","meta":{"footnotes":""},"categories":[624,625],"tags":[],"_links":{"self":[{"href":"https:\/\/lovemyfamilymag.com\/nl\/wp-json\/wp\/v2\/posts\/36875"}],"collection":[{"href":"https:\/\/lovemyfamilymag.com\/nl\/wp-json\/wp\/v2\/posts"}],"about":[{"href":"https:\/\/lovemyfamilymag.com\/nl\/wp-json\/wp\/v2\/types\/post"}],"author":[{"embeddable":true,"href":"https:\/\/lovemyfamilymag.com\/nl\/wp-json\/wp\/v2\/users\/4"}],"replies":[{"embeddable":true,"href":"https:\/\/lovemyfamilymag.com\/nl\/wp-json\/wp\/v2\/comments?post=36875"}],"version-history":[{"count":2,"href":"https:\/\/lovemyfamilymag.com\/nl\/wp-json\/wp\/v2\/posts\/36875\/revisions"}],"predecessor-version":[{"id":36896,"href":"https:\/\/lovemyfamilymag.com\/nl\/wp-json\/wp\/v2\/posts\/36875\/revisions\/36896"}],"wp:featuredmedia":[{"embeddable":true,"href":"https:\/\/lovemyfamilymag.com\/nl\/wp-json\/wp\/v2\/media\/36853"}],"wp:attachment":[{"href":"https:\/\/lovemyfamilymag.com\/nl\/wp-json\/wp\/v2\/media?parent=36875"}],"wp:term":[{"taxonomy":"category","embeddable":true,"href":"https:\/\/lovemyfamilymag.com\/nl\/wp-json\/wp\/v2\/categories?post=36875"},{"taxonomy":"post_tag","embeddable":true,"href":"https:\/\/lovemyfamilymag.com\/nl\/wp-json\/wp\/v2\/tags?post=36875"}],"curies":[{"name":"wp","href":"https:\/\/api.w.org\/{rel}","templated":true}]}}